Jarenlang gold het emiraat Dubai als de plek van onbegrensde groei. Nieuwbouwprojecten voor de particulier en zakenman, met honderdduizenden tegelijk, werden ze uit de grond gestampt. Iedereen die in de wereld iets voorstelde, moest er wel een plekje hebben. Het prachtige imago leek niet stuk te kunnen. In alles wilde de sjeik de grootste zijn, of het nou om de bouw van een hotel, luchthaven, bloemenveiling, of hoogste woontoren ging. Marktonderzoek was overbodig, de overtuiging van het ongekende succes was voldoende. Dubai wist de wereld te boeien met een uitgekiend marketingconcept en door wereldsterren, zoals Michael Schumacher, aan zich te binden met een gratis eiland. Het fiscale regime was ongekend vriendelijk en van een poldermodel had men nooit gehoord. Met strakke hand werden besluiten genomen en bouwwerken in no time uitgevoerd, veelal door goedkope Chinese en Indiase arbeidskrachten. Investeerders namen een of meer verdiepingen in een complex af en zodra het gebouw gereed was, werden de appartementen met aardige winst aan de eindgebruiker doorverkocht, dat werkte in de beginjaren uitstekend. Aan deze droom lijkt nu, versneld door de creditcrisis, een einde te zijn gekomen. Één palmeiland is gerealiseerd, de overige eilanden, elk goed voor ca. 1 miljoen inwoners (de omvang van Limburg), zullen waarschijnlijk nooit meer worden gerealiseerd. Nieuwe investeerders zijn er even niet en degenen die al geïnvesteerd hebben, krijgen de woningen niet meer verkocht. Regelmatig lees je over prijsdalingen tot 50%.
Een paar jaar geleden was ik met collega’s op studiereis in Dubai. De eerste kreukjes waren toen al zichtbaar. Via prachtige videopresentaties liet men ons zien hoeveel er al verkocht en gerealiseerd was. Niettemin startte ontwikkelaars met het aanprijzen van woningen en appartementen met een gratis auto, terwijl wij Limburgse makelaars ongekend hoge provisies in het vooruitzicht kregen gesteld voor het aanbrengen van nieuwe klanten. Los van de nog onbegonnen crisis was men bezig een enorm overaanbod te creëren en wel zodanig, dat het op een gegeven moment wel fout moest lopen. Naast het overaanbod waren er nog andere kritische kanttekeningen bij Dubai te plaatsen. De temperatuur is in de wintermaanden aangenaam, in de zomer lopen deze echter op tot meer dan 40 graden en is een verblijf in de nabijheid van een airco slechts aan te raden. De enorme bouwactiviteiten en toenemende verkeersstromen op nog geen 4.000 km2, zorgen voor mobiliteitsproblemen, waarbij die van Nederland in het niet vallen. Door middel van techniek is veel op te lossen, maar niet alles. Met name de hype van Dubai ofwel de houdbaarheid van elke euforie. De rest van de wereld zit immers niet stil. Alleen al in het buuremiraat Abu Dhabi was men voornemens de ambities van Dubai in tienvoud te overtreffen. Een droom lijkt voorbij en aan de grootheidswaanzin van deze ministaat komt een abrupt einde. Wat rest zijn de prachtige dvd’s met beelden hoe mooi en groots het ooit had kunnen worden.