De woningmarkt in Limburg wordt de laatste jaren geregeerd door de crisis en de krimp. De economische crisis is een nationaal en wereldprobleem, dus dat lossen we niet zo maar even op. De krimp uiteraard ook niet, maar dat is veel meer een regionaal gegeven. Toch was er recent positief nieuws te melden toen de rekenmeesters van Etil een rapport met nieuwe cijfers naar buiten brachten over de krimp van de Limburgse bevolking en het aantal huishoudens.
Etil heeft, ondanks goede bedoelingen in het verleden, de prognoses fors naar boven moeten bijstellen, waardoor in feite sprake is van minder krimp. Bovendien sluiten de cijfers nu ook veel beter aan bij de getallen van het CBS, die altijd al van minder krimp uitgingen. Voor de woningmarkt is het aantal huishoudens het meest van belang. Tot en met 2025 is er volgens de laatste prognose alleen in Parkstad Limburg sprake van een krimp en wel van ongeveer 3.000 huishoudens. Alle andere regio’s groeien nog. Na 2025 zal de regio Zuid Limburg als geheel gaan krimpen, maar Midden- en Noord Limburg hebben daar zelfs in 2040 nog geen last van.
Prognoses blijven moeilijk en vooral de migratiestromen zijn nimmer exact in te schatten. De nieuwe ramingen zorgen er ook voor dat woonvisies met nieuwbouwplannen en sloopopgaven kunnen worden aangepast. Tekorten op de woningmarkt leiden immers tot hogere prijzen en overschotten veroorzaken het omgekeerde effect. Tekorten zullen zich vooralsnog niet aandienen, daarvoor is het aanbod momenteel veel te groot. Wel komen er meer eenpersoonshuishoudens en meer senioren, dus aanpassingen op het gebied van gewenste woningkwaliteit blijven zeer zeker nodig.
De woningmarkt staat echter niet op een eiland. Een reeks aan factoren bepaalt uiteindelijk de toekomst, waarbij vooral de economie, werkgelegenheid en besteedbaar inkomen van doorslaggevende aard zijn. Met de werkloosheid gaat het langzaam beter, juist door het afnemen van de potentiële beroepsbevolking en de toenemende vergrijzing. Zo daalt de beschikbare beroepsbevolking in Parkstad Limburg vanaf nu jaarlijks met meer dan 1.000 mensen. Het zou zo maar kunnen zijn dat bedrijven werknemers van elders moeten aantrekken om de toenemende vraag op de arbeidsmarkt in te vullen. Als dat jongere mensen zijn, bijvoorbeeld gezinnen met kinderen, dan betekent dat opnieuw een bijstelling van de prognoses kan plaatsvinden. Het omgekeerde, dat niet direct voor de hand ligt, zou ook kunnen gebeuren, namelijk dat bedrijven hun heil elders gaan zoeken. Vanzelfsprekend zal een nieuw bedrijf dat zich ergens wil vestigen tevens oog hebben voor het aantal beschikbare werknemers. Een integrale visie op het gebied van woningmarkt, arbeidsmarkt en economie, dat is in feite wat we met z’n allen nodig hebben.